Dus, ik ben terug uit Noorwegen, en dat is zo’n gek gevoel! Ik heb lang nagedacht over hoe het zou zijn om weer terug te komen, aangezien ik zo’n ander leven heb gehad de afgelopen maanden. Ik woonde in Tamokdalen (Camp Tamok), in een cabin met drie collega’s (waarvan één nu mijn ontzettend leuke nieuwe vriend is geworden), waar we bijvoorbeeld geen stromend water hadden. Elke twee dagen gingen we naar de rivier om jerrycans met water te vullen, waar we van konden drinken en mee konden koken. Water uit die rivier was trouwens het lekkerste water dat ik ooit heb gedronken, ijskoud en zo vers! Het was wel een hele missie om het te halen, omdat de rivier helemaal bevroren was, en we in een zelfgemaakt gat moesten duiken om bij het stromende water te kunnen. Dit betekende dat je minstens met twee personen op pad moest gaan omdat één persoon je benen vast moest houden zodat je niet in het water viel (don’t try this at home kids). Deze dagelijkse taak heeft me doen beseffen dat stromend water uit de kraan eigenlijk best een luxe is, en iets wat we als mensen vaak voor lief nemen omdat velen van ons niet anders gewend zijn. Nu moet ik zeggen dat ik het eigenlijk hartstikke tof vond om geen stromend water te hebben, want als je voor iets moet werken (e.g. door een meter sneeuw ploeteren om bij een watergat te komen), geniet je er veel meer van! Plus, we waren daardoor ook veel zuiniger met ons water, dus in die zin is het ook zeker duurzamer. 

Maargoed, weer even terug. We woonden dus in een cabin die we met een ouderwetse open haard en een gaskachel verwarmde. Dit betekende dat, als je in de ochtend als eerst uit bed kwam, je meteen boomschors van de houtblokken ging plukken om een vuurtje te maken. Het is ook vaak gebeurd dat de gaskachel even stopte met werken, waardoor in de nacht alle olijfolie en andere vloeibare producten in de keuken volledig bevroren. Ik vond het eigenlijk best grappig om ‘s ochtends in de keuken te komen en geen water te kunnen drinken omdat alles één blok ijs was. Dat zijn dingen die ik in Nederland natuurlijk nooit meemaakte. Ditzelfde gebeurde met handschoenen. Ik had altijd een paar extra handschoenen in mijn jaszak tijdens het werk – mocht mijn andere paar nat worden – zodat ik ze snel kon verwisselen. Maar, wat blijkt, als het -20 is bevriezen handschoenen ook wanneer ze in een jaszak zitten! Ik kan me nog heel goed herinneren hoe verbaasd ik was toen ik twee ijsblokken uit mijn jaszak haalden, in plaats van fijne, dikke handschoenen. Nu je dit leest zal je misschien denken, ‘’wat een extreme omstandigheden, dat lijkt me helemaal niets!’’ Maar eerlijk gezegd, ik vond het ge-wel-dig. Je moet veel meer nadenken over dagelijkse dingen, en alles kost ook meer moeite, maar dat geeft juist zo’n voldaan gevoel. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik voelde me echt extreem levend hierdoor. 

Ik vond het ook heel bijzonder om zo afgelegen te wonen. Mocht je een stads-persoon zijn en graag uitgaan, koffie drinken met vrienden/vriendinnen of graag ontbijt buiten de deur halen? Dan is dit misschien niets voor jou. Je bent namelijk echt aangewezen op de personen waarmee je leeft, er is niet veel afleiding, buiten de natuur. Maar ik denk dat dit precies was wat ik nodig had! Leven in een geïsoleerde bubbel betekende voor mij dat ik diepe connecties kon vormen met mijn collega’s, dat ik veel de natuur in kon gaan, dat ik niet het gevoel had dat ik overal naartoe moest haasten, en vooral: dat ik veel minder consumeerde. In de bewoonde wereld, wordt je als mens constant blootgesteld aan consumptie: overal worden je zintuigen geprikkeld om dingen te kopen. Je krijgt het gevoel dat je niet genoeg hebt, en dat het aanschaffen van nieuwe spullen hier iets aan veranderd. Maar, in Noorwegen leerde ik juist om een klein aantal spullen te gebruiken voor veel verschillende dingen. Ik leefde zeven maanden lang uit één koffer, en dat is eigenlijk best een bijzondere ervaring. Ik denk dat iedereen dit een keer zou moeten proberen, omdat het je doet beseffen dat je helemaal niet veel nodig hebt. Er zaten zelfs nog spullen in mijn koffer die ik helemaal niet gebruikt had. Ik merk wel dat, nu ik weer terug ben in Nederland, ik weer snel in het consumptiegedrag terugval. Maar op zulke momenten probeer ik terug te denken aan Noorwegen: aan de twee mokken die we hadden met vier personen waardoor we yoghurtkommen als drinkglazen gingen gebruiken; aan de missende keukenspullen waardoor we douche-handdoeken promoveerde tot ovenwanten; aan het gebrek aan lampen waardoor we altijd in het halfdonker zaten (wat eigenlijk heel sfeervol was!) ; en aan de missende opslagruimte waardoor we 2 ladders gebruikte als extra kapstokken. 

Ik ga snel meer verhalen schrijven over de honden, mijn toffe collega’s en het werk wat ik deed. Waarschijnlijk gaan er nog heel veel herinneringen naar boven komen! Maar ik wou eerst vertellen over de bijzondere levensstijl die ik daar had, een levensstijl die niet altijd makkelijk was, maar die ik voor geen goud had willen missen.