Gisteren waren Byron en ik aan het eind van de dag onderweg naar onze AirBnB. Toen we bij een kruispunt afsloegen zagen we een man naast zijn auto naar ons zwaaien, dus we besloten te stoppen (we dachten dat hij misschien hulp nodig had met zijn auto). Toen kwam hij heel vrolijk naar ons toegelopen om te vragen of we vijgen van zijn eigen boerderij wilden kopen. Aangezien we toch al gestopt waren dachten we: weet je wat, waarom niet. Dus we liepen mee naar zijn pick-up truck die vol stond met producten (Vijgen, olijven, fruit likeuren, rozijnen, jams). Hij vertelde dat hij zijn eigen boerderij had met zijn vrouw en zijn moeder, en dat hij het eiland rondreed om zijn producten te verkopen. Hij vertelde een heel verhaal over zijn leven en het werk op de boerderij, en of we iets van zijn producten wilden kopen. Hij bleef maar zeggen: ‘’I make a good price for you’’ en ‘’I think this might be interesting for you’’. Byron en ik keken elkaar aan, maar eigenlijk was het al te laat om te weigeren en weg te lopen. Dus we luisterden vriendelijk zijn verhaal af en proefde iets van zijn producten. We besloten uit aardigheid een paar producten van hem te kopen, waar we uiteindelijk 20 euro voor hebben betaald. We wisten beide dat we zeker overbetaald hadden, maar ach, lokale productie is zoveel beter dan producten uit die grote supermarkten toch? We liepen terug en Byron vroeg me: ‘’Are you happy, or do you feel scammed?’’ Toen barstte we allebei in lachen uit. We wilden namelijk heel graag geloven dat deze man echt een eigen boerderij had, en echt met zijn pick-up truck rond het eiland reed om zijn producten te verkopen, maar alles aan dit verhaal klopte eigenlijk niet. Hoe kan je één boerderij hebben met zoveel verschillende producten? En hoe kan het winstgevend zijn om heel het eiland rond te rijden om ze te verkopen? En waarom gaf hij geen naam van zijn boerderij of waar het was? Of andere specifieke informatie? Na erover gediscussieerd te hebben, kwamen Byron en ik tot de conclusie dat we denken dat hij bepaalde (goedkopere) producten in andere potjes heeft gedaan, en ze vervolgens met winst verkoopt aan goedgelovige toeristen (dat zijn wij).  Maar, ik heb hier vandaag veel over nagedacht, en ik heb besloten dat ik liever geloof in het goede van mensen, en een paar keer wordt opgelicht in mijn leven, dan dat ik altijd sceptisch ben tegenover iedereen. Het is jammer dat we in een wereld leven waar dit eigenlijk nodig is, maar ik wil gewoon niet constant achterdochtig en wantrouwend zijn tegenover anderen , omdat er ook zoveel mensen wel echt oprecht zijn, en dingen goed bedoelen. Ik heb besloten dat ik ga geloven dat deze goede man wel echt een boerderij had, en onze 20 euro gebruikt om voer te kopen voor zijn lieve geiten. Het positieve aan deze ervaring is wel dat Byron en ik er echt al twee dagen ontzettend veel lol om hebben, omdat echt veel aan het verhaal van deze man erop duidde dat het een broodje-aap verhaal was, en Byron en ik bleven maar lachen en knikken. Één van de producten die we van hem hebben gekocht is een druivenlikeur, wat eigenlijk meer naar druivensap smaakt, of eigenlijk: sap. Vandaar ook de naam van dit verhaal. Misschien is het wel echt een druivenlikeur, maar weten we gewoon niet hoe het hoort te smaken? Daarom, de conclusie:  misschien zijn we wantrouwend voor niets, en is deze man nu hartstikke onschuldig zijn geitjes aan het melken en zijn nieuwe vijgen aan het plukken – we zullen het waarschijnlijk nooit weten. Maargoed, we hebben hem hoe dan ook een plezier gedaan, en we hebben gelachen.

Even om dit verhaal af te sluiten: Toen we vanmorgen op pad gingen kwamen we een typisch oud Grieks vrouwtje tegen hier in het dorp (Kinidaros). Ze liep met haar wandelstok tussen de smalle Griekse straatjes en ze ontving me met de meest hartverwarmende glimlach. Ze zwaaide, vroeg ons waar we verbleven, en hoe het met ons ging (allemaal in het Grieks, maar ik denk dat dit is wat ze zei). En dat heeft echt mijn dag gemaakt. Ik ben vandaag heel de dag vrolijk geweest omdat mijn dag begonnen was met de warme ontvangst van dit lieve Griekse omaatje. Op dit soort momenten zou ik eigenlijk willen dat mensen dit weten, dat iets wat ze doen zoveel kan betekenen voor iemand anders. Daarom vind ik dit zelf ook altijd zo belangrijk: Lach naar iemand; maak een praatje; geef een compliment, want met het kleinste gebaar kan je waarschijnlijk iemand zijn dag maken.