Toen Byron en ik door de smalle Griekse straatjes onderweg waren naar de start van onze hike (Moni, Naxos) kwamen we een Griekse vrouw tegen die ons gedag zei en riep ‘’Do you maybe want to look at my expedition?’.’’ We have to start our hike’’, zei Byron, ‘’But when we come back we would like to’’! Het was inderdaad verstandig om meteen aan de hike te beginnen, aangezien het ons minstens 6 uur bezig zou gaan houden. Toen we terug kwamen aan het eind van de dag was de vrouw nog precies op dezelfde plek, en zoals beloofd zijn we naar haar expeditie gegaan. Byron had ik even buiten gelaten aangezien ik dacht dat hij er waarschijnlijk minder interesse in zou hebben. De vrouw had namelijk een weefatelier, met eigen gemaakte tafelkleden, kussenslopen, tassen, en sjaals. Het was een hele kleine ruimte maar het lag vol met haar creaties. Ze had ook een enorm weefgetouw, die ze enthousiast aan me liet zien. Ze was die dag bezig met het maken van een nieuw tafelkleed, en ze liet me zien hoe ze dat deed: hoe ze haar voeten gebruikt om de machine te bewegen, hoe ze de kleuren verwisselde en hoe ze de patronen maakte. Ze vertelde me dat Moni van oudsher een weefdorp is, en dat er hedendaags nog 12 vrouwen elke dag weven. Omdat ik zag hoe liefdevol ze over haar werk praatte heb ik een gewoven tas bij haar gekocht, met prachtige kleuren. Deze tas was 25 euro, maar aangezien het haar twee dagen gekost heeft om deze zelf te weven, vond ik te prijs eerlijk gezegd nog meevallen. In veel fast-fashion winkels betaal je dezelfde prijs voor een tas. Als ik dit soort dingen meemaak denk ik bij mezelf – waarom zou ik nog fabrieks gemaakte dingen kopen? Ik zou zo graag nog enkel tweedehands, of zelf gemaakt/lokaal kopen. Nu heb ik een handgemaakt product, en ik heb zelfs het proces mogen zien hoe het gemaakt is. Echt een ontzettend leuke ervaring. Ik kan echt uren luisteren naar mensen die met zoveel passie over hun werk vertellen.