Wat er nu weer gebeurde… Byron en ik zijn ondertussen in Amorgos, onze derde bestemming. Het is een prachtig eiland, met locals die heel open en vriendelijk naar ons zijn. Amorgos is bekend om zijn natuur en hikingpaden, dus een hike stond bovenaan op de planning. Aangezien het heel warm begon te worden in Griekenland besloten we om vroeg te beginnen met de hike, zodat we het heetste moment van de dag zouden vermijden. Om 9 uur stonden we klaar in een grieks dorpje, waar het beginpunt van de hike was, die naar de top van de berg zou gaan. We hadden onze auto, die ik Bob had genoemt, geparkeerd en gingen vol goede moed de eerste trappen op. Na ongeveer 40 minuten lopen begon ik me bewust te worden van de hitte. Omhoog lopen met ondertussen al 30 graden was erg zwaar, en Byron begon steeds verder uit mijn zicht te raken. Toen hij even stopte om op mij te wachten vertelde ik hem eerlijk dat ik moeite had met de trail (eerlijk gezegd was ik gewoon helemaal kapot). Na een diepe zucht zei ik dat ik niet zeker wist of het me ging lukken. Byron begreep het helemaal, en we besloten dat ik terug zou lopen naar de auto en alvast naar het strand zou rijden. Byron zou zich bij mij voegen na zijn hike. Ik was teleurgesteld, maar wist ook dat dit de beste oplossing was. Ik vind het belangrijk om naar mijn lichaam te luisteren en de steile hellingen in combinatie met de hitte waren op dat moment teveel.

Toen ik terug aankwam in het dorpje merkte ik dat ik helemaal niets herkende. Ik had ook helemaal niet opgelet toen we de auto parkeerde en naar de trail zijn gelopen. Na 45 minuten naar Bob gezocht te hebben was ik er helemaal klaar mee. Ik was niet voor niets met de hike gestopt, en aangezien het dorp op een helling lag was ik alsnog vele trappen aan het belopen, en ik was buiten adem. Chagrijnig belde ik Byron op: ”I can’t find Bob”. Byron probeerde me uit te leggen waar hij geparkeerd stond, maar ik was helemaal gedesorienteerd in het labyrinth van het Griekse dorp. Na 10 minuten verder gezocht te hebben stuurde ik Byron een berichtje: ”I am hot, I am grumpy, I cannot find the stupid car and I am going to a café to drink beer and I will wait for you there.” Byron vond het stiekem wel grappig dat ik Bob niet kon vinden, want tijdens de vakantie zijn we er op meerdere momenten achtergekomen dat coordinatie niet mijn sterkste punt is (lees: bijzonder slecht). Ik ging bij een leuk grieks tentje zitten en bestelde inderdaad een groot glas Mythos om te vieren dat ik eindelijk op mijn billen zat. Na 1.5 tot 2 uur had Byron zich bij mij gevoegd. Hij kwam knalrood en doordrenkt van het zweet aangelopen, maar had gelukkig een mooie hike gehad. Ook hij was dolenthousiast om een groot glas Mythos naar binnen te werken. Na een paar minuten barstte Byron in lachen uit en zei: ”You know that Bob is right around the corner right?” Ik keek hem met grote ogen aan en barstte ook in lachten uit. Wat blijkt, ik had heel het dorp doorgespit, maar precies niet het hoekje waar Bob bleek te staan. Zal je altijd zien.